نوا روستایی است مرتفع از توابع بخش لاریجان شهرستان آمل. این روستا در دهستان بالا لاریجان قرار داشته و بر اساس آخرین سرشماری مرکز آمار ایران که در سال ۱۳۸۵ صورت گرفته، جمعیت آن ۱۸۵ نفر (۴۸ خانوار) بوده‌است.^[۱] مردم نوا به گویش آملی که گویشی از مازندرانی است صحبت می کنند

موقعیت جغرافیایی

نوا از شمال به کوه خرتاب (خردکوه) از جنوب به کوه مجیله دوش و در پشت آن دوبرار و از غرب به کوه یا تپه زراینجک و در پشت آن روستای ایرا (آمل) و از شمال به روستاهای نیاک و کنارانجام و زیبادشت و گیلاس (آمل) و کندلو و دره هراز و کوه دماوند در وراء آن، از شرق به مراتع زیبای آزو (آزاب) و کوه بلند ابرت با قله معروف پاشوره منتهی می‌شود. همچنین از جنوب غربی به وسیلهٔ یک راه مال‌رو بعد از عبور از اسپه خاک (خاک سفید) و [سنگین او(سنگ نو) به روستای لاسم ختم می‌شود. اسپه خاک در محدوده نوا قرار داشته و دارای چشمه‌ای می‌باشد که در سالیان قبل روزها اهالی نوا و شب‌ها اهالی ایرا از آب آن استفاده می‌نمودند.

وجه تسمیه

معروف است که چون در این روستا نسبت به روستاهای اطراف بادهای شدید نمی‌وزد نوا نامگذاری شد.
نوا = نه + وا (وا در زبان مازندرانی به معنی باد است)

بناهای تاریخی

امامزاده یحیی ابن موسی ابن جعفر

اعتماد السلطنه دربارهٔ امامزاده‌ای در نوا چنین نوشته‌است:

در نوا امامزاده‌ای وجود دارد که اصل مزار روی تخت سنگ بزرگی است و گنبدی به شکل لوزی روی آن است. توسط چهار پله در مسجدی که ستون سنگی دارد وارد حرم امامزاده می‌شوند. این مسجد به سمت مغرب است و از سمت مشرق ایوانی است که با یک در وارد حرم مشوند. اسم این امامزاده یحیی است.